De Bruiloft

De bruid huilt. Ze gaat inwonen bij de familie van haar man. Haar hele leven heeft ze thuis gewoond en nu verplicht weg uit huis. Een ander dorp, ander huis, een ander leven. De auto rijdt richting het dorp. Niet gewent aan de bochten van het gebied, gezichten die je nog niet eerder hebt gezien. Het volk kijkt je aan. Jouw auto is versiert en valt op. Sommige zullen denken dat er een nieuw gelukkig koppel is. Ik zie een nieuwe huisvrouw, iemand die misschien haar dromen op halt zet en alleen nog maar thuis zit en kookt. Ik weet het fijne niet over deze mensen, ben ook maar gewoon uitgenodigd en een gast. Geen idee of het gaat om uithuwelijken of een zelf gekozen partner.

Op de receptie geven familieleden van de bruid de bruidegom een geldgevulde hand.
Dit is de bruidsschat. De familie heeft vanaf de geboorte van hun dochter moeten sparen om deze te kunnen betalen. Ook hier in India is het voordeliger om een zoon te krijgen.

Tijdens de lunch in de gigantische zaal met meer dan 200 mensen sta ik op het punt een nieuwe ervaring op te doen; eten met mijn handen. Het blijft voor mij een rare gewoonte om yoghurt toetjes met je handen te eten, maar zo doen ze het hier. Wilde niet graag de enige westerling zijn die ook nog eens om een lepel vraagt.
Eten gaat snel hier. Een bananenblad gevuld met rijst en wat kleine sausjes. Binnen vijf minuten heeft men de rijst op en de tweede lading is onderweg. Tegen de tijd dat iedereen zijn toetje op heeft ben ik bij hap vijf. Ik ben maar aan het bananenblad begonnen, want die rijst gaat er niet in. Natuurlijk kijken er twintig mensen mee.
Een westerling die met zijn handen eet hebben ze niet eerder gezien, erg bijzonder.
Ik ben blij dat ik hun dag kan maken. Heb best wel trek in pizza nu, eet je ook met je handen.